Een aantal nachten geleden lag ik in bed te luisteren naar de sneeuwvlokken die zachtjes tegen het raam tikten. Zoals dan ook te verwachten was, ontwaakte ik de volgende ochtend in een wondere wereld waarbij er alles maagdelijk wit uit zag. ’t Was stil, rustig … het voelde heel sereen.
“If you listen carefully, the silence is beautiful”
Bij het zien van dit tafereel kriebelde het bij mij meteen om de wandelschoenen aan te trekken, om me lekker warm in te pakken en om mijn eigen spoor te gaan achterlaten in dat nog ongerepte sneeuwtapijt.
De keuze viel op een rustiger stukje natuur in mijn woonplaats, een goede keuze bleek achteraf want er was bijna geen levende ziel te bespeuren. Zalig !
Of het koud was ? Jazeker ! Dit was voor mij zelfs de eerste keer sinds lange tijd dat ik niet zonder handschoenen kon, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was puur genieten 🤩 De natuur die zich van een andere kant liet zien, zo een uniek beeld… dat is toch prachtig ?! Daarbij dan nog het kraken van de verse sneeuw onder mijn voeten, ook dat maakte het bijzonder …
Hoewel er amper andere mensen in de omgeving te bekennen waren, werd mijn aandacht onderweg eventjes getrokken door een toch wel heel speciaal beeld.
Via één van de bredere dreven in het bos kwam een tractor aangereden. Op zich niet abnormaal, maar wel als dat midden in een sneeuwlandschap is en al helemaal als er een lang touw aan vastgeknoopt is met aan het uiteinde een grote band van een tractor waar een aantal jongeren op zitten. Ook aan die band was vervolgens een touw bevestigd, waar na heel wat meters een slee aan vast gekoppeld was, met natuurlijk ook daar nog wat jolige jongeren op. Geweldig 👍 Wat een creativiteit van hen en wat hadden ze een plezier !
Het was alsof ik eventjes terug in de tijd gekatapulteerd werd, terug naar vroeger, naar de tijd waarbij jongeren zich nog volop konden amuseren zonder het bestaan van een digitale wereld.
Zo fijn om te ervaren dat er in deze moeilijke coronaperiode toch nog van de kleine dingen des levens voluit genoten kan worden. Mij gaf het in ieder geval een positieve boost die meer dan welkom was !
Achteraf terug thuis was de koude, nadat vingers en tenen met een tintelend gevoel terug opgewarmd werden, weer snel vergeten. Met een warme chocomel en een stukje taart erbij, werd het een knus middagje heerlijk nagenieten van de mooie herinneringen die er die dag gemaakt werden …
De daaropvolgende week bleef het nog steeds erg koud, sneeuwwit, hier en daar zelfs spiegelglad buiten. We kregen een stevige winterprik te verduren, maar ach, een winter is geen winter zonder tijdelijk zo’n periode van ijzige koude, toch ?!
En ook al heb ik normaal gezien een hekel aan dit weertype, deze keer heb ik de koude temperaturen en de gure wind erbij getrotseerd en toch heel wat kilometers gewandeld, vaak ook geschuifeld over het ijs. Ondanks alles, heb ik er met volle teugen van genoten, zeker weten !
Ik heb de sneeuwdagen “geplukt”! Maar nu is het genoeg en mag de lente komen. Ik kijk er reikhalzend naar uit 🌷🌸🌹