De Molse 60

Eind 2022 liet ik me door een paar wandelmaatjes overhalen om dit jaar deel te nemen aan de Molse 60. Dus ik schreef in … niet voor de 60 km … wél voor de 32 km.

De afstand op zich, daar was ik niet bang voor, wél voor de manier van wandelen.
Ik vroeg me af of ik voldoende volgens mijn eigen tempo zou kunnen wandelen, omdat je met dit soort van evenementen toch altijd wel min of meer “tegen de tijd” moet lopen. Daarnaast had ik ook wel wat bedenkingen wat “de massa” betreft omdat wandelen in zo’n grote groep ook niet mijn ding is.

Maar ja ach … ik houd wel van een uitdaging tussendoor …

• omdat ik mezelf graag verrijk met nieuwe ervaringen, zeker als het te maken heeft met wandelen in de natuur
• omdat ik weet dat het me energie kost, maar dat ik daar ook veel positieve energie voor terugkrijg
• omdat bewegen in de natuur sowieso gezond is voor lichaam en geest !
• omdat het sociale aspect ook bijdraagt aan het versterken van mijn veerkracht enz. enz. enz. …

Redenen genoeg om dat stapje buiten de comfortzone te zetten en om mijn grenzen een beetje te verleggen.  Dus ik ging ervoor 💪

De week voorafgaand aan “de grote dag” werden de weersvooruitzichten alsmaar slechter. Regen werd voorspeld … en niet weinig ! Bakken zouden er uit de lucht vallen of beter gezegd: één langgerekte bui met onophoudelijke neerslag.

Tegelijkertijd begon het bij mij door te dringen dat ik voor deze uitdaging toch wel héél erg vroeg mijn warme bedje moest verlaten. Dat ik daar de avond van te voren extra vroeg in diende te kruipen. En dat voor een nachtmens als ik ! Iemand die ervan gruwelt om vroeg op te staan 😇

De gedachte “wat doe ik mezelf toch allemaal aan ….” flitste meermaals door mijn hoofd.

En toen was het zover …

Zoals een kind dat een schoolreisje mag maken en daar op voorhand opgewonden over is, sliep ik bijzonder slecht de nacht voorafgaand aan de wandeldag.

Als een zombie maakte ik me ’s morgens in de vroegte klaar en eerlijk is eerlijk: mijn energieniveau was redelijk laag op weg naar Mol …

Tot op het moment dat de parking in zicht kwam, waar de pendelbussen al klaar stonden. Ineens was ik klaarwakker en vol goesting om aan te tocht te beginnen ! Over een mindswitch gesproken 😉

Bij de startplek werd dat gevoel nog versterkt … Het aantal aanwezige wandelaars viel reuze mee, de brandende vuurkorven op het terrein zorgden voor een gemoedelijke sfeer (en een beetje extra warmte op dat tijdstip), het broodjesontbijt met koffie smaakte meer dan goed en jawel, ik zag het he-le-maal zitten ! Tijd om te starten !

Let’s do this …

Dus daar gingen we … vertrekkend over een pad dat geflankeerd werd met brandende fakkels. Oké, sowieso wel handig natuurlijk, wat bijkomende verlichting als je vroeg in de ochtend vertrekt, maar het zorgde ook voor een extra toets van gezelligheid en daar ben ik altijd blij mee.

Nadat we via de befaamde Bailey Brug aan de andere kant van het kanaal geraakten, zetten we vol goede moed ons avontuur verder …

Zoals ik eerder al aangaf, ben ik absoluut geen ochtendmens … maar het moet gezegd: op wandel zijn wanneer er nog een laagje mist boven het water hangt, terwijl de opkomende zon daar voorzichtig doorheen probeert te dringen, dat heeft toch wel iets magisch ! Ook de vele zonneharpen die we vervolgens in het bos konden spotten gaven het geheel een sprookjesachtig tintje.

Het leek alsof ik er vleugels van kreeg, want binnen no time kwamen we al aan bij de eerste bevoorradingspost, vlakbij de Abdij van Postel. Tijd om even te rusten …  

We zullen doorgaan ….

Onder het genot van een stralend zonnetje zetten we de tocht gezwind verder. Op naar de volgende pauzeplek die ongeveer 10 kilometers verderop zou liggen.

In die tussentijd liep de temperatuur aardig op, waardoor ik me al snel van enkele kledinglaagjes kon ontdoen, zodat ik aan een lekker tempo verder kon blijven wandelen.

De soep met stokbrood na de bereikte 20 kilometers smaakte overheerlijk ! Het zonnetje op mijn gezicht voelde hemels … Wat was het genieten ! Waar heb je verre reizen voor nodig als je op zo’n momenten gezellig kan verbinden met andere opgewekte wandelaars ? Want dat voelde ik daadwerkelijk: een samenhorigheidsgevoel ! Helemaal niet massaal, waar ik op voorhand eigenlijk best wel bang voor was … maar gewoon rustig en gemoedelijk. Top !

En daar … op dat plekje … met nog ruim 12 kilometers voor de boeg … was iemand zo vriendelijk om er ons attent op te maken dat er regen op komst was. Om 13 uur zou die ons bereiken. Nee, niet zomaar een buitje hoor … Een grote, donkere vlek die België voor de rest van de dag helemaal in z’n greep zou blijven houden. Leuk om te horen … NOT !  Maar goed, op zo’n momenten denk ik altijd in mezelf: “we zullen wel zien, misschien valt het allemaal wel mee”.

Wel zorgde dit nieuws ervoor dat we niet té lang bleven pauzeren, in de hoop de regen nog een beetje voor te blijven.

We verlieten deze pauzeplek met een verrassende “omleiding” doorheen een heuse koeienstal ! Best wel bijzonder ! Niet dat ik zelf zo’n grote fan ben van koeien, maar kalfjes doen mijn hart toch altijd wel wat smelten 🥰

And when the rain began to fall …

Al snel na het vervolgen van onze tocht, merkten we dat het weer veranderde: het zonnetje verdween langzaam maar zeker, het werd een beetje frisser en jawel: het werd nat !

Een eerste stevige plensbui viel over ons heen. ’t Was gelukkig maar een korte bui die net zo snel verdween als ze gekomen was, maar helaas … vanaf toen was de toon gezet en bleef het miezeren, met tussendoor wat stevigere buien.

Bovendien merkte ik dat mijn tempo ongemerkt toch wel een klein beetje gedaald was in verhouding tot het prille begin van de dag. Niet erg, we hadden ruimschoots de tijd om nog voor het donker aan het eindpunt te geraken en ‘k had mezelf op voorhand al voorgenomen om er geen wedstrijdje van te maken. Mijn motto was: “het moet ook nog leuk blijven, toch ?!”. Dus dat competitieve is dan op zo’n momenten niet echt aan mij besteed. Genieten van de omgeving – ja, zelfs als het regent – en van de beleving op zich, vind ik veel belangrijker.

De laatste loodjes ….

Naar het einde toe voelden sommige plekjes toch minder prettig om te bewandelen als andere gedeeltes. Zo kregen we bijvoorbeeld – uitgerekend in de provincie Limburg !!! – een lang stuk asfalt (fietspad) langs de bosrand onder onze voeten en dat in combinatie met de regen was niet zo aangenaam.

Daarna volgde een “hobbelende” dreef die voor mijn gevoel een beetje te lang bleef duren. Voor mensen die uit een andere omgeving komen, kan zoiets misschien wel tof zijn, maar voor mij was dat stuk een beetje teveel van wat ik in eigen omgeving ook geregeld zie, dus ik was blij toen we die dreef konden verlaten om het laatste stuk door Den Diel nog te bewandelen.

Daar slaagde ik er nog in om snel een bloesem te fotograferen … een opstekertje in de aanloop naar de eindmeet ! Kwestie van het positieve te blijven zien hé 😉

Om kwart voor 3 in de namiddag bereikten we de finish. Een tijdstip waar ik voor mezelf best tevreden mee ben, net zoals met de gemiddelde wandelsnelheid van 5 km/uur.

En het biertje dat daarna volgde ?  Dat smaakte echt verrukkelijk 😋

Conclusie:

Voor mij was het de eerste keer dat ik deelnam aan de Molse 60 en ik kan dus niet vergelijken met voorgaande jaren. Vanuit mijn ervaring kan ik zeggen dat ik dit een mooie route vond, waarbij de natuur vrijwel continu onder onze voeten lag, zoals het op voorhand door de organisatie aangekondigd werd. Bijkomend vond ik het tof dat er grensoverschrijdend gewandeld werd. ‘k Heb meerdere grenspalen gespot en soms was het niet duidelijk in welk land we vertoefden. Niet alleen wat land betreft, maar ook de provinciegrens werd overschreden, waardoor er zelfs een heel klein stukje door “ons mooie Limburg” gewandeld kon worden !

Bij de lus die wij gelopen hebben, de 32 km, was het enige echte lange geasfalteerde stuk juist dat stukje doorheen Limburg ! Een saai ogend, breed fietspad dat op het moment zelf eindeloos leek. Af en toe een klein overbruggingsstuk is bij zo’n lange afstand onvermijdelijk en al bij al was dat dus ook niet zo erg. Verder hebben we vrijwel constant onverhard door de prachtige natuur gelopen en dat vond ik echt wel een groot pluspunt voor de Molse 60 ! Op deze manier vind ik het ondanks de vele kilometers echt nog wel genieten van de kleine en grote dingen onderweg.
Mij moet je dus ook zeker geen dodentocht of iets dergelijks laten lopen, waarbij er vooral doorheen straten en stadskernen gelopen wordt, want daar knap ik helemaal op af !

Ook wil ik hierbij vermelden dat deze Molse 60 uitstekend goed georganiseerd werd. Alles verliep heel vlot en correct. De bevoorrading was top, de voorzieningen goed, de pendelbussen enz … alles echt super fijn geregeld ! Dikke pluim voor de organisatie !

Volgend jaar weer ?

Who knows … op dit moment vind ik deze ervaring zeker voor herhaling vatbaar 👍

Heb je zelf interesse ?

De volgende Molse 60 vindt plaats op 20 april 2024.
Ben je er graag bij en wil je meer info ? Dan vind je die hier terug.
Je kan de Molse 60 ook volgen op Facebook of op Instagram.